Friday, February 13, 2009

yazılarımızda kullanmalı və onları gündəmə gətirməliyik. Bunun adına dilimizin və kimliyimizin yüksəlişi deyəlim. Zehn (bəllək) gözləmlərin anbarıdır. Zehni korlaşdırma, zehni özgünlükdən bütünü ilə boşaltma deməkdir. Türk dilində qavrayıcılıq olanaqlarını söküb atmaq deməkdir. Zehni birikimlərimizi artırmanın yolu dilimizi bütün olaraq anlamaqdan keçər.
Bu söylədiklərinizin modern insan anlayışı ilə ilişkisi varmı?
Vardır əlbəttə. Modern insan, mitoloji və dini dünyagörüşündən bütünü ilə uzaq olan və onun etkisi altında olmayan bir kimsədir. Bu insanın dili də modern olmalı və orada “cənnət”, “cəhənnəm”, “huri”, “qılman” kimi qavramlara yer olmamalıdır. Modern insan kəsinliklə hər uğurun arxasında insan əməyinin durduğuna inanar, tanrıların bu uğurların var oluşunda yardımını heç ağlına gətirməz. Din və digər xürafatlar çarəsizliyin doğurduğu bir savunma sistemidir. Modern zehniyət yeni soru- yanıt (cavab) dialektiyinin oluşumuna enerjisini adar (həsr edər). Modern toplum da o biçimdə. Modernləşmə, əslində toplumsal ağıllaşma sürəcidir.
Modernləşmə sürəcində dilin yeri haradır?
Çağdaşlaşma istər davranış planında olsun, istər bilgi və ərək (hədəf) planında dildə baş verər, dillə gerçəkləşər. Burada bütün fəlsəfəsini dil üzərinə qurmuş olan Witgenistein´in görüşlərindən yararlanmaq yerinə düşər. Witgenistein “Fəlsəfənin görəvi “dili tənqid” və düşüncəni aydınlığa qovuşdurmaqdır. Varlıq bəsit gerçəklərdən mürəkkəbdir və dilin görəvi bu bəsit gerçəkləri rəsm etməkdir.”- deyir. Anlaşıldığı kimi dilin dışında heç bir bilgi və fəlsəfə mümkün deyildir. Çünkü bilmək üçün nəsnələrlə ilişkisi bulunan qavramlar gərəkir. Bilgi nədir? Bilgi öznə ilə (bilənlə) bilinən (nəsnə) arasında dialektik ilətişim və ilişkilər bütünüdür. Bilgi qavramlar üzərində düşünməkdir, çünkü biz dünyanı, varlığı, ancaq qavramlarla tanıyır, tanımlayırıq. Modernizmin gətiriləri dili önəmsəmiş, dili yüksəltmişdir.
Belə bir görüş ortalıqda dolaşır ki, uluslar arası dil ingilis dilidir. İngilis dilində bolluca bilgi birikdiyi üçün bilim dili də dünyada ingiliscə olmalıdır. Bu, nə qədər doğrudur?
Bu önərmənin heç bir doğruluğu yoxdur, ola da bilməz. Nədən? Çünkü, ingilis dili dünyada bu qədər yayqın biçimdə ilətişim dili olmadan bir çox bilim adamları öz buluntularını alman, fransız, fin, rus və digər dillərdə gerçəkləşdirmişdilər. Bu o deməkdir ki, “ingiliscə bilim dilidir” önərməsi yanlışdır. Bir önərməni bilimsəl olaraq qəbul və ya rədd etmənin iki yolu var: 1. yanlışlama. 2. Doğrulama. Örnəyin Karl Poper yanlışlama yöntəmini gəlişdirmişdir. Söylədiyim örnəklər “ingilis dili bilim dilidir” önərməsini yanlışlamaqdadır. Ayrıca, bilimin uluslar arası yönü olan yanı onun yöntəmləri və metodlarıdır. Bilimin ərəkləri isə ulusaldır. Hansı konuda araşdırma yapılacağı, nə üzərində çalışılacağını ingilis dili müəyyən etməz. Söylədiyim kimi bir çox bilim adamı ingilis dilini bilməmişdir. Bu o deməkdir ki, biz dilimizin gələcəyi ilə bağlı umutsuz olmamalıyıq. Bizim dilimiz sadəcə şeirin, yazının dili olmamalıdır, Türk dilinin bilim dili olma olanaqları çox yüksəkdir.
Bilirsiniz ki, bizdə qramatik bilgi yoxdur. Bu sorunu necə çözə bilərik?
Öncə bunu söyləməm gərəkir ki, məntiq düşüncə üçün nə isə, qramatika da dil üçün odur. Məntiqsiz düşüncə olmadığı kimi qramatik bilgidən yoxsun olan dil də ola bilməz. Qramatikanı bilməməmiz böyük çətinliklər yaradır. Fars dilinin qramatikasını bildiyimiz üçün ən güclü əsərləri bu dildə yaza bilirik. Türk dilində yazan azdır. Yazanlar da şeir yazırlar. Bu qədər də şair olmamalıdır. Bu qədər şair varsa, demək şair yoxdur. Sənət kütləviləşməməlidir. Sənət adamı hər çağda 3-4 adam olsa yetər. Dilimizin nəsrə girməsinə özənməliyik, nəsr yolu ilə dilimizin mətnləşməsi uğrunda çalışmalıyıq. Mətn nədir? Mətn zehnin öz enerjisini mərkəzləşdirərk dilsəlləşməsidir. Ana dilimizdə bilimsəl bilgilərimiz, təcrübələrimiz yoxdur. Örnəyin heç bir riyazi birikimimiz ana dilində deyildir. Qalile “Riyaziyat tanrının evrəni (kainatı) yazdığı dildir”- deyir. Ancaq bizim bu konularda heç bir bilgi təcrübəmiz yoxdur.
Oxumaq və dil arasında bir ilişki varmı?
Oxumaq zehnimizi aydınlığa qovuşdurmanın biricik yoludur. Aydınlığa qovuşan zehin özünü anlatma qavramlarını istər-istəməz bulacaqdır. Şərq insanı az kitab oxuyar. Diktator rejimlər buna izn verməzlər. Bu üzdən də kitab oxuma alışqanlığı Şərqdə zəifdir. Ən çox dini və xürafi kitabları oxutdururlar. Türkiyə Cümhuriyətinin aydınlarından biri olan və “Eleştiri fəlsəfəsi” üzərinə önəmli bilgilər gəlişdirən Adnan Benk, Dekartın “Düşünürəm öylə isə varım” önərməsini “oxuyuram, öylə isə varaım” şəklində yozmuşur.
Özgürlük anlayışının dillə bir ilişkisi varmı?
Özgürlük alanını daraltma və genişlətmə dillə mümkündür. Dilimizdə var olan atalar sözünün və klasik ədəbiyatın çoxu insan haqlarına, təməl haq və özgürlüklərə qarşıdır. Feodal dönəmdən, feodal və dini düşüncədən qalan miraslardır. Dilimizə yeni qavramlar gəldikcə, ya da dilimizdə olan qavramlar modernləşdikcə artıq istibdada, dini xürafata zehinlərdə yer qalmayacaqdır.
Dilimiz və kimliyimiz üzərinə batı kültür imperializminin basqısı var deyirlər. Buna necə baxırsınız?
Bizim dilimizi və kimliyimizi Batı kültür imperializmi heç bir zaman təhdid etməmişdir. Bizim dilimizi və kimliyimizi din mərkəzli ərəb-fars kültür imperializmi təhdid etmişdir, etməkdədir. Batı olmasaydı Doğu bitin-birənin içində qalcaqdı. Baxın Doğuya. Elektiriyindən tutmuş bütün modern geyimi, sağlıqla ilgili hər nə varsa Batıdan gəlmişdir. Bu gün dilimizə sahib çıxma kültürünü də batı dəyərləri bizə anladır. Doğu dəyərlərində nə insana sayqı var, nə də dillərə. Tanrıya sayqı var. Zülmün, qaranlığın tanrısına, bir olan qaranlıq tanrısına sayqı var.
Son olaraq yenə də gündəmdəki dartışmalarla ilgili bir soru. Quzey Azərbaycan və Türk Dil Qurumu bizim ehtiyaclarımızı necə gedərə bilərlər?
Quzey Azərbaycanla bizim aramızda elə dərin bir ayrılıq yoxdur. Yəni orda da dil gəlişməyibdir, bizdə də. Quzey Azərbaycanın bütün son 100 ildəki nailiyətlərini öyrənmək üçün bir çalışqan gənc adama yalnız bir il zaman lazımdır. Türkiyə başqadır. Türkiyədə bütün dünya bilgiləri və fəlsəfəsi var. Quzey Azərbaycanın da qurtuluşu Türkiyədən asılıdır. Oradakı yeni sözləri Quzey Azərbaycanın qəbul etməsindən başqa bir alternativi yoxdur. Qəbul da edirlər. Sadəcə 4-5 yüz latınca söz əzbərləmiş və özünü dilçi sayan yaşlı üzdən iraq dilçilər dirənirlər ki, zaman da onların dirənişini qıracaq. Bir neçə örnəklə fikrimi bitirirəm. Sizcə bu qavramların hansı bizim dilimizin yasalarına uyğundur və hansı türkçənin iç ahəngini pozur? “İçgüdü-instinkt”, “içgüdüsəl-instinktiv”, “somut-konkret”, “uzay-kosmos”, “Bilgisayar-komputer”, “evrim-təkamül”, “sözlük- izahlı lüğət”. Bu kimi sözlərin sayını artırmaq olar. Ancaq Türkiyədə də böyük əksikliklər var. Dinçilər dilimizi ərəbləşdirmək və soysuzlar isə batı dillərindən çox söz alırlar. Ən azından Avrasiyada Türk dili öz yapısı üzərində gəlişməlidir. Bunun üçün də Azərbaycan və Türkiyə ləhcələri sürətli olaraq iç-içə girməlidir. Bizim qurtuluş yolumuz budur. Başqa yolumuz yoxdur.

نوشته شده در شنبه دوم آذر 1387 ساعت 18:8 شماره پست: 431
به نام عشقی جاویدانرضا ( پسر )
_ داداش شنیدم یکی از رقبای ما شماییهنوز خوب این اولین جمله ش یادمه. داشتم بارفیکس می زدم که اومد کنارم و این رو گفت. از بچه های این باشگاه بود و من دو هفته ای بیشتر نبود که به این باشگاه میومدم. دست هام رو از میله ی بارفیکس جدا کردم و با نگاهی بهش گفتم::: شاید _ خیال که نداری از ما جلو بزنی؟!:: تو مسابقه معلوم می شه کی جلو و کی عقبه _ نه خوشم اومد، هم خوب دل و جرأت داری و هم اهل جلو و عقب هستی! یه لحظه خشکم زد. تازه فهمیدم چی گفتم و اون به چی گرفته. نیشخندی زدم و قدری ازش دور شدم تا شاید بی خیال بش . من آدم دیر جوش و کم حرفی هستم. تو باشگاه قبلی با اینکه سال ها پرورش اندام کار می کردم ولی دوست صمیمی نداشتم و هیچ وقت هم سر کل کل با کسی ننداخته بودم. چند هفته بیشتر تا مسابقات بدنسازی استانی نمونده بود و من برای شرکت در این مسابقات اسم نوشته بودم و تمام سعی ام رو در بهتر کردن اوضاع بدنم برای این مسابقات گذاشته بودم و اصلاً برای همین باشگاهم رو عوض کردم و به این باشگاه که تجهیزات به روزتر و بیشتری داشت اومده بودم و اینها همه و همه از قبل هم مرا گوشه گیرتر و کم حرف تر کرده بود . اما اون خلاف من بود. طی این دو هفته که به این باشگاه میومدم می دیدم که همیشه وقتی میاد با خیلی ها چاق سلامتی می کنه و موقعی که تمرینش رو شروع می کنه تازه اول شیطونی و تیکه انداختن و شوخی با رفیقاشه و تقریباً وقتی از باشگاه می رفت یه سکوت معنی دار توی باشگاه می پیچید و معلوم بود که شیطون باشگاه رفته. هم من خوش اندام بودم و هم اون و تقریباً تو باشگاه هیکل های ما تک بود و تو چشم زن. بعد از اون مکالمه ی کوتاه من سعی کردم خودم رو با یک ورزش دیگه مشغول کنم و تا جایی که می شد ازش دور شدم و نشستم به پرس سینه زدن. تمام فکرم رو جمع ورزش ام کرده بودم که یه لحظه دیدم باز کنارمه. انگار ول کن نبود. گفت:_ داداش تحویل نمی گیری، شنیدم که هر چی هم بچه های باشگاه خواستن باهات در رفاقت رو باز کنن اعتنا نکردی و سر سنگینی می کنی میله ی هارتل رو سر جاش گذاشتم و نشستم روی میز پرس، و گفتم::: دوستان به ما لطف دارن، ولی من چندان آداب معاشرت حالی م نمی شه و عموماً آدم خوبی برای دوستی نیستم. همه که مثل شما شیرین و خوش برخورد نمی شناینو که گفتم نشست کنارم و گفت:_ ای بابا، چوبکاری می کنی داداش. ما هم یه روزی سرمون به کار خودمون بود ولی تو این باشگاه همه با هم رفیقن و همه باصفا، حیفه آدم این صفا و دوستی رو از دست بده و خوش نباشه :: ما مخلص بچه های با صفا و گرم هم هستیم _ دمت گرم، ببینم به ما افتخار رفاقت می دی؟این رو که گفت دستش رو سمت ام دراز کرد و چشم هاش رو دوخت به چشم هام. با خودم گفتم نهایت به یه خوش و بش تو باشگاه ختم می شه. دستم رو سمت اش بردم و در حالی که دستش رو می فشردم گفتم::: ما مخلصیم _ چاکریم داداشاینو گفت و پا شد که بره که یک دفعه بازم برگشت سمت ام و گفت:_ داداش راستی اسمت چیه :: سیاوش _ دمت گرم، اسمت هم عین خودت قشنگه، منم علی امو با گفتن این جمله ی متعجب کننده رفت سراغ ورزش اش و من هم در عین اینکه داشتم از تعجب شاخ در میوردم سعی کردم به کارم برسم تا حداقل اینطوری خودم رو بی خیال نشون داده باشم. یک ساعت بعد تمرین من تمام شد و رفتم سمت رخت کن. یه دفعه صدای علی رو شنیدم که گفت:_ داش سیاوش واسا برسونمت علی یه موتور داشت که توی باشگاه معروف بود. کلی خرج اش کرده بود و از بوق گرفته تا آینه ها و زین و رکابش رو عوض کرده بود و یه موتور زیبا و اسپورت ازش ساخته بود. همیشه موتور رو می زد در باشگاه و تمام بچه ها می دونستن که این موتور علی یه و از طرفی هیچ کس هم جرأت نداشت نزدیکش کنه چون خیلی اون موتور رو دوست داشت و از بین حرف های بچه های باشگاه شنیده بودم که کسی رو ترک موتورش نمی نشونه مگر خیلی خاطرش رو بخواد. پیشنهاد علی برای رسوندن من علاوه بر اینکه برای خودم واقعاً عجیب بود برای بچه های باشگاه و اونایی که صدای علی رو شنیده بودن هم عجیب بود و از زمزمه هاشون می شد فهمید چقدر تعجب کردن. رو کردم سمت علی که حالا داشت سمت رخت کن میومد و گفتم::: علی آقا راهم دور نیست، مزاحمت نمی شم اما علی ول کن نبود، حالا دیگه تقریباً کنارم بود و در حالی که شروع کرده بود به عوض کردن لباساش و خشک کردن بدنش نگاهی به می کرد و گفت:_ داش سیاوش تعارف نداریم که، راه منم دور نیست. چند دقیقه وایسی با هم می ریم تا اومدم جمله ای بگم، نذاشت چیزی بگم و گفت:_ داش سیاوش تا اون تی شرت ات رو نپوشیدی یه فیگور بگیر تا روی این ملت کم شه فیگور گرفتن توی باشگاه برای قدیمی ها یه امر معمولی و یه جور رقابت بود، اما من تا حالا حداقل تو این باشگاه این کار رو نکرده بودم. سرم رو آوردم بالا تا علی رو ببینم و درخواستش رو به طریقی رد کنم که دیدم لخت و فقط با یک شرت مثلثی واساده جلوی یکی از آینه ها و داره هم منو و هم اندام خودش رو دید می زنه. اومد و کنارم وایساد. تقریباً خشکم زده بود. یه جورایی داشتم مطمئن می شدم که می خواد با این کارش خودی بهم نشون داده باشه. وایساد کنارم و دستش رو گذاشت روی شونه م. گفت:_ داش سیاوش خدایی ش فیگور نگرفته اندام قشنگی داری چه رسه به ... :: ای بابا، حالا داری شما چوبکاری می کنی _ نه، تعارف ندارم، اگه خوش اندام نبودی بی خودی حرف نمی زدم. بپوش داشی که زودتر بریم تا این جماعت با چشاشون نخوردن مون اینو که گفت تازه متوجه نگاه های متعجب اطرافم شدم که داشتن بر و بر من و علی رو نگاه می کردن. با هم از باشگاه زدیم بیرون و علی سوار موتور شد و روشنش کرد و رو کرد به من و گفت:_ داش سیاوش چرا منتظری؟ بپر بالا پسر:: علی آقا تعارف نمی کنم، باور کن رام دور نیست. مزاحمت نمی شم _ ای بابا، داش سیاوش چقدر تعارف می کنی، نکنه می ترسی خونه تون رو نشون ما بدی :: نه بابا، این چه حرفیه!_ خوب بپر بالا دیگه ناچار سوار شدم و آدرس خونه رو بهش دادم و اونم یک راست حرکت کرد سمت خونه ما و ظرف چند دقیقه در خونه بودیم. پیاده شدم و کنارش وایسادم و گفتم::: زحمت افتادی. بیا بریم خونه _ ممنون داشی، راستی می دونی هم محله ای هستیم. چند وقته اینجا می شینین؟:: نمی دونستم، مگه خونه شمام همین ورا است؟_ آره، یه ده سالی هست. سه کوچه اون ورتر از شما می شینیم :: ما هم شیش هفت ساله اینجاییم _ خوبه دیگه، هم باشگاهی و هم محله ای. داشی ببینم نکنه فامیل هم باشیم؟! خندیدم و گفتم::: نمی دونم شاید!دستش رو آورد سمت ام که با هم دست بدیم و بره که همینطور که دستم تو دستش بود گفت:_ راستی داشی فردا ساعت چند می ری باشگاه:: تقریباً همین ساعت امروز . چطور مگه _ میام سراغت :: نه تو رو خدا، حسابی شرمنده ات می شم. همین که امروز افتادی زحمت کلی خجالت زده مون کردی _ بازم داری تعارف می کنی، کول من که نبودی، سوار موتور بودیم و در ضمن مسیرمون هم یکیه، فردا بوق زدم بیا دم در تا اومدم چیزی بگم خداحافظی کرد و رفت. برام عجیب بود. نمی دونستم چرا انقدر زود خودمونی شد و منظورش چی بود. تا فردا کلی فکر از ذهنم عبور کرد. یه بار با خودم می گفتم شاید براش این یه جور رقابته و بعد می گفتم نه شاید به خاطر اینه که تقریباً هیکل هامون عین هم ان و ... صد جور فکر مختلف به ذهنم رسید ولی حتی یک بار هم به این فکر نکردم که شاید یکی باشه مثل خودم، یه هم احساس!فردا سر وقت اومد سراغم. تقریباً یک هفته ای با هم میومدیم و می رفتیم و طی این مدت دیگه هم خودمون با هم راحت و رفیق شده بودیم و هم خانواده های هر دومون می شناختن مون و هم تو باشگاه با هم تمرین می کردیم. تا اینکه به دعوت و اصرار علی به خونه شون رفتم. محله ای که ما توش زندگی می کردیم محله ای در میانه ی شهر با مردمی با در آمد متوسط بود، نه پولدار و نه فقیر. خونه ها اکثراً یکی دو طبقه. خونه ی علی اینا هم دو طبقه بود. البته نه دو طبقه ی کامل، به قولی دوبلکس بود. یعنی اتاق خواب ها در طبقه ی بالا و حال و پذیرایی و آشپزخونه در طبقه ی همکف. علی برام گفته بود که تقریباً نیم طبقه ی بالا دست خودشه و چون پدر و مادرش اتاق خوابی در همکف برای خودشون درست کرده بودن طبقه ی بالا تقریباً اختصاصی علی شده بود. با علی به اتاقش رفتیم. اتاقی شلوغ اما مرتبی داشت. خودش می گفت تازه مرتبش کرده. در و دیوار اتاقش پر بود از عکس قهرمان های بدنسازی و حتی عکس یک دختر یا خواننده ی زن توی اتاقش پیدا نمی شد. انگار یه کاغذ دیواری از پوسترهای مختلف قهرمان های بدنسازی دور تا دور اتاقش کشیده باشن. نشستم روی تخت اش و گفتم::: داش علی تو باشگاه کم از اینا می بینی که اینجا رو هم پر کردی از عکس این نرغول ها!لبخندی زد و گفت :_ داش سیاوش یه آینه قدی اونجا هست، بد نیست یه نگاهی بهش بندازی و بعد اینارو نرغول بخونی. راست می گفت، درسته اندام موزون ما با اندام اون قهرمان های بدنسازی جهان قابل مقایسه نبود ولی در برابر مردم عادی هم شاید ما یه طورایی با همون صفت نرغول قابل توصیف بودیم. زدم زیر خنده و گفتم::: داشتیم علی آقا؟!با همون لبخند قشنگش گفت:_ بی خیال داش سیاوش، ببینم الان با چی حال می کنی. میوه؟ چایی؟ قهوه؟ بستنی؟
نوشته شده در شنبه دوم آذر 1387 ساعت 18:9 شماره پست: 432
:: علی جوون خودت که می دونی، فعلا باید تا مسابقات تو رژیم باشیم. بی خیال خوردنی. بگو ببینم تو کامپیوترت آهنگ هم داری؟
_ تا دلت بخواد. چی دوست داری برات بذارم؟
:: خودت چی دوست داری؟ می خوام ببینم سلیقه ی داش علی ما چطوره؟
_ ایول، بذار الان عشقم رو برات می ذارم.
علی شروع کردن به ور رفتن با موس و بعد از چند لحظه ترانه:
THE POWER OF LOVE
سلین دیون رو گذاشت. ترانه دوست داشتنی بود. یک ترانه عاشقانه و سنگین. واقعاً از سلیقه ش خوشم اومد. گفتم:
:: دمت گرم داش علی، واقعاً قشنگ بود
اون روز با تعارف و تعریف و بحث روی نحوه ی چطور تمرین کردن توی باشگاه برای این روزهای آخر گذشت و یکی دوساعتی که پیش علی بودم عین برق برای هردو مون به سر رسید.
دو هفته گذشت و زمان مسابقه رسید. طی این دو هفته آنقدر توی باشگاه می موندیم و تمرین می کردیم که فقط بعد از تمرین به یک چیز فکر می کردیم و اون استراحت و خواب بود.
روز مسابقه با علی و چندتا از بچه های باشگاه که رفقای علی بودن و با من فقط سلام و علیکی داشتن رفتیم به محل برگزاری مسابقه. مراحل مختلف مسابقه یکی یکی گذشت تا به انتهاش رسیدیم. داورها مقام پنجم رو برای من در نظر گرفته بودند و علی هم هفتم شد. با اینکه هیچ کدوم چندان راضی نبودیم ولی این مقام خوبی بود و بین صدها ورزشکاری که از نقاط مختلف شهر و استان اومده بودن نمی شد گفت مقام های کوچیکی بودن.
همراهان مان کلی خوشحال بودن و ما هم تقریباً سعی کردیم خودمون رو راضی نشون بدیم. بعد از اعلام نتایج علی پیشم اومد و با لحنی شوخی وار گفت:
_ داش سیاوش اگه من داور بودم به تو می گفتم فیگور نگیری و جایزه ی اول رو به خاطر ترکیب ساده و قشنگت بهت می دادم. دلخور نباش نهایت می گیم داورها رو خریدن و حق مون رو خوردن.
:: کاش همه ما رو به اندازه چشای تو قشنگ می دیدن!
اینو که گفتم دیدم علی سرخ شده و سعی کرد خودش رو کمی از من دور کنه که جلوش رو گرفتم و گفتم:
:: داش علی دیگه از فردا باید کمی استراحت کنیم. اصلاً فردا پاشو بیا خونه ما
_ وقت واسه مزاحم شدن زیاده، فعلاً مزاحم ت نمی شم
:: ای بابا، داش علی ما و تعارف؟! این چه حرفیه پسر
_ خیلی خو ، اصلاً از ظهر تا شب میام پیشت
رفتار علی واقعاً برام عجیب بود. اینکه این پسر شیطون و سرزنده دوست داره هرچه بیشتر در کنار آدم کم حرفی مثل من باشه واقعاً برام عجیب و جالب بود.
فردا علی همونطور که گفته بود زود اومد. خونه ی ما دو طبقه بود ولی طبقه ی بالا کرایه بود و ما در همکف زندگی می کردیم و اتاق منم تقریباً یه اتاق معمولی متوسط در گوشه ای از خونه بود. علی رو به اتاقم بردم و ازش خواستم بشینه پشت کامپیوتر یه موسیقی بذاره تا من برم برای دوتامون میوه و قهوه بیارم. وقتی برگشتم دیدم علی واسه خودش کلی کامپیوترم رو گشته و مات و مبهوت داره به عکس هایی که از پسر های مانکن خارجی داشتم نگاه می کنه. گفتم:
::علی جان بفرما میوه
بی توجه به ظرف میوه و تعارف من با تعجب چشماش رو دوخت به چشمام و گفت:
_ داش سیاوش این عکس ها رو از کجا گرفتی؟
:: سایت های مختلف.
_ ببخشید فضولی کردم، یه سئوال بپرسم ناراحت نمی شی؟
:: بپرس
_ داش علی چرا یه مانکن زن تو اینا نیست؟
لبخندی زدم و گفتم
:: خوب به همون دلیلی که تو اتاق تو عکس یه خواننده زن یا هنرپیشه زن نبود
با تعجب بیشتر گفت:
_ آخه داش سیاوش اون فرق می کنه، من چندان خوشم از زن ها نمی یاد ولی داشی تو دیگه چرا؟!
اینو که گفت یه لحظه خشکم زد. تازه انگار یاد احساسم افتاده بودم. با خودم گفتم نکنه علی هم ...! تو همین فکرها بودم که دیدم علی دستش رو روی شونه م گذاشت و گفت:
_ داشی چته، چیز بدی گفتم؟
:: نه، ببخشید یه لحظه حواسم پرت شد. گفتی از زن ها بدت میاد؟
_ نه، فقط چندان خوشم نمی یاد، یعنی کلاً عاشق قیافه ی مردونه و ترکیب مردونه ام
:: علی اگر بگم منم اینطورم اون وقت چی می گی؟
_ می گم داری شوخی می کنی و سر کارم
:: ببینم نظر تو در مورد ازدواج چیه؟ تا حالا بهش فکر کردی؟
_ خوبه ، ولی ... !
:: ولی چی؟!
_ ببینم داشی تو چت شده؟ جون من اگه ناراحت شدی بگو. باور کن نمی خواستم ناراحتت کنم.
:: نترس . فقط جوابم رو بده. ولی چی؟!
_ داشی راستش ولی وقتی خوب بهش فکر می کنم می بینم چندان خوشم نمیاد، یعنی می دونی، بیخیال بابا، تو هم به چی گیر دادی حالا
:: داش علی یه سئوال
_ داشی جون من یه چیزیت شده، بپرس
:: تا حالا با دخترا سکس داشتی یا به سکس با دخترا فکر کردی؟
تعجب از سر روی علی می بارید، خودم هم وقتی جمله ام تمام شد سرخ شدم و مونده بودم چطور به خودم جرأت پرسیدن این سئوال رو دادم. علی با تعجب چشم دوخت به چشمم و گفت:
_ داشی بهت نمی یاد اهل این حرفا باشی
:: ها ... نه جون داش علی، جواب سئوالم رو بگو دیگه
_ آخه داشی خیلی خفنه
اینو و گفت سرش رو با حالت شرم پایین انداخت و گفت:
_ نوچ، اصلاً خوشم از سکس و این حرفا نمی یاد
:: از سکس با خانم ها یا ..
_ ای بابا داشی گیر دادی ها
:: جون من درست حرف بزن، من یه احساس عجیبی دارم
_ داش سیاوش بی خیال شو
:: اصلاً واسا من بگم، ببینم تو تا حالا کلمه ی گی یا همجنسگرا به گوش ت خورده
باور کنید خودم هم نمی دونم اون لحظه چرا داشتم این حرفا رو می زدم. حس عجیبی داشتم و انگار این من نبودم که حرف می زدم و بی اراده دهنم باز و بسته می شد.
_ داش سیاوش جون ما بی خیال شو، این حرفا خیلی خفنه
:: نه جون داش علی، جون من درست و حسابی جوابم رو بده
_ به یه شرط ، قول بدی بین خودمون باشه
:: قول، به جان مادرم قول می دم بین خودمون بمونه
_ آره داشی. یه جورایی بعضی وقت ها هم فکر می کنم تریپ این همجنسبازها باشم. یعنی ... آدم ام دیگه!
:: جون سیاوش راست می گی؟
_ دروغم چیه
:: علی چقدر در مورد همجنسگرایی و همجنسگراها می دونی؟
_ مگه فرقی هم با همجنسباز می کنه؟
:: یعنی فرق همجنسباز و همجنسگرا رو نمی دونی؟
_ نه، مگه فرق هم می کنن؟
شروع کردم براش به توضیح دادن، از عشق بین همجنسگراها و هوس همجنسبازها براش گفتم. از اینکه یک همجنسگرا چطور آدمیه و چطور احساسی داره و ... تمام مدت با توجه کامل نگام می کرد و در عین اینکه می تونستم تعجب رو تو چشاش بخونم، ولی بدون یک کلمه حرف داشت به حرفام گوش می داد.
نمی دونم چقدر طول کشید ولی خوب می دونم که هرچی بلد بودم و این طرف و اون طرف در مورد همجنسگرایی خونده بودم رو براش گفتم. حرفام که تموم شد گفت:
_ داشی نکنه تو خودت یکی از این همجنسبازها باشی؟!
:: ای بابا من گلوم پاره شد تا تو آخرش بگی لیلی زن بود یا مرد؟
خندید و گفت، شوخی کردم داشی. می شه یه سئوالی بپرسم؟
:: بپرس
_ تو همجنسگرایی؟
:: قول می دی بین خودمون باشه
_ به جان مادرم قول می دم
:: آره
چشم های علی از تعجب گرد شده بود. خودم هم داشتم از تعجب شاخ در میوردم و هرگز فکر نمی کردم روزی برای گفتن حقیقت ام انقدر شجاع بشم. دیدم علی سرخ شده و اشک تو چشم هاش جمع شده، دستش رو به حالتی که بخواد بغلم کنه باز کرد و با بغض گفت:
_ داش سیاوش می شه بغلت کنم
خودم رو بین بازوهاش قرار دادم و بغلش کردم. سرش رو روی شونه م گذاشت و شروع کرد به گریه کردن. علی شیطونه و این رفتارها ؟! سرش رو از روی شونه م برداشتم و صورتش رو با دو دستم رو به روی صورتم قرار دادم و با انگشت آروم اشک هاش رو پاک کردم. گفتم:
:: داش علی چت شد؟ از تو بعیده
_ داشی به خدا این لحظه رو تو خواب هم نمی دیدم. اینکه پیش یه پسر باشم که عین خودم عشقش پسران. باور کن اشکام از خوشحالیه
ناخود آگاه منم شروع کردم به اشک ریختن و گفتم:
:: یعنی تو هم؟!
_ آره داشی، همه اون چیزایی که در مورد همجنسگراها گفتی در مورد منم درسته. سالها است دارم از این حس ام عذاب می کشم و همیشه می ترسیدم دیگران بفهمن و پشت سرم حرف راه بندازن. از روز اول یه حس خاصی نسبت بهت داشتم، انگار یه چیزی تو درونم می گفت تو با بقیه فرق می کنی. رک و راست بگم که تو همون نگاه اول عاشقت شدم
:: این چند وقته تو هم کلی برای من جذاب شدی. اون روزهای اول شلوغی ت آزارم می داد ولی کم کم معتاد شلوغی هات شدم.
لبخندی زدم و ادامه دادم:
:: راستی پسر تو چرا انقدر شلوغ و شیطونی؟
_ دست خودم نیست داشی، از اون روزی که خودم رو شناختم همیشه دوست داشتم بین پسرا باشم و باهاشون راحت باشم. برای راحت بودن هم هیچ راهی نیست جز شیطونی و پر رویی و با همه دمخور بودن. تو چرا همیشه خودت رو از بقیه کنار می کشی؟
:: منم از اون روزی که خودم رو شناختم عاشق پسرا بودم ولی با هر کس دمخور شدم ناچار باید حرفای چرندش رو در مورد دخترها و رابطه با دخترها تحمل می کردم. از طرفی یا خودم هم باید اونطور رفتار می کردم و اونطور می گفتم یا اینکه به من شک می کردن. به خاطر همین بی خیال ملت شدم و سرم رو مشغول کار خودم کردم.
ما عین همیم. هر کدوم به نحوی. در دو راه متضاد ولی با یک هدف. من ساکت، چون نمی خواستم خودم نباشم، و تو شلوغ، تا نتونن خودت بودن رو ازت بگیرن. دوستت دارم
_ منم دوستت دارم
این رو گفت و اونم دستاش رو دور صورت من قرار داد. چشم به چشمم دوخت و گفت:
نوشته شده در شنبه دوم آذر 1387 ساعت 18:10 شماره پست: 433
_ می خوایی برای هم باشیم؟ با هم بمونیم؟ برای همیشه؟
:: می خوام، و اگر تو هم بخوای تا آخر دنیا باهات می مونم.
_ ما چاکرتیم، منم می خوام، می خوام و قول می دم تا آخرش باهات باشم
اینو که گفت تمام وجودم گرم شد. یه حسی بهم می گفت دیگه هیچ وقت تنها نخواهم بود و همین گرم و گرمترم می کرد. لبم رو بردم کنار لبش و آروم لباش رو بین لبام قرار دادم. نمی دونم چقدر لب تو لب بودیم ولی خوب می دونم که هردو مون نمی خواستیم این دقایق به پایان برسن. بعد از چند دقیقه دستم رو بردم سمت شلوارش. از بر آمدگی شلوارش معلوم بود که حسابی شق کرده. آروم لبامون رو از هم جدا کردیم و نگاهی به هم انداختیم. هر دومون داغ داغ بودیم و خجالت رو می شد تو چشم های هر دومون دید. با اشاره علی نگاهی به شلوار خودم کردم که دیدم منم اوضاعی بهتر از علی ندارم. با خجالت سرم رو بالا آوردم و چشمم رو دوختم به چشماش. یه دفعه هردو مون زدیم زیر خنده. علی دستم رو گرفت و بلندم کرد و برد منو سمت تخت خوابم. نشوند منو روی تخت و خودش هم نشست روب ه روم . آروم زیپ شلوارم رو باز کرد و شورت تنگ و سه گوشی که دیگه کم کم داشت زیر فشار کیر شق کرده ی من پاره می شد رو کنار زد و شروع کرد به ساک زدن برام. انقدر ماهرانه و با حرارت این کار رو می کرد که مدت زیادی طول نکشید که ازش خواستم کنار بره چون داشت آبم میومد. کیرم رو از دهنش بیرون کشید و با دستش آنقدر ادامه داد تا آبم اومد. یه خورده پاشید روی تی شرتش. هول شده بودم. گفتم:
:: ببخشید. دست خودم نبود. الان برات دستمال میارم پاکش کنی.
لبخندی زد و گفت:
_ بی خیال، نترس، پاکش می کنیم. فقط یه دستمال بهم بده
بلند شدم و فوری براش بسته دستمال کاغذی رو آوردم. همین که دوباره جلوش قرار گرفتم متوجه کیرش شدم که هنوز شق بود. تازه یادم افتاد هنوز ارضا نشده. اومد دستمال برداره که دستم رو کشیدم و بهش گفتم خودم تمیزش می کنم. دو برگ دستمال کاغذی در آوردم و آروم شروع کردم به پاک کردن تی شرتش. وقتی خیالم راحت شد که پاک شده هلش دادم روی تخت. گفت:
_ چیکار می کنی؟!
:: حالا نوبت منه!
اینو گفتم و لباسام رو کامل در آوردم و نشستم کنارش. کمکش کردم تا تی شرتش رو در آورد و خودم هم شلوارش رو کندم. همونطور که کنارش نشسته بودم خم شدم و شروع کردم به ساک زدن براش. اونم عین من زیاد طول نکشید که ارضا شد. پا شدم و با دستمال جفتمون رو تمیز کردم. اون همینطور روی تخت دراز کشیده بود و بر و بر داشت منو نگاه می کرد. ازش خواستم تا کمی کنار بره که منم بتونم کنارش بخوابم. جفتمون طاقباز و عریان کنار هم دراز کشیده بودیم. سرم رو چرخوندم سمت اش و گفتم:
:: دوستت دارم
خودش رو جمع و جور کرد و غلطی زد و در آغوشم گرفت و گفت:
_ منم دوست دارم
آروم سرش رو توی بغلم گذاشت و نفهمیدم کی خوابمون برد. حدودای ساعت هشت شب بود که بیدار شدم. تنها و عریان تو تختم بودم و فقط یه ملافه روم بود. بلند شدم و لباسم رو پوشیدم و رفتم سمت آشپزخونه و از مادرم در مورد علی پرسیدم که گفت یک ساعتی هست که رفته، و کلی از مهمون داری من شکایت کرد. نمی دونستم همه ی این چیزها رو تو خواب دیدم یا بیداری. فوری رفتم سمت تلفن و علی رو گرفت .
:: سلام
_ سلام. بیدار شدی؟
:: آره. پس تو چرا منو بیدار نکردی
_ عزیزم! دلم نیومد. تازه می خواستی بیدار شی که چی، که به من بگی خداحافظ؟!
:: آخه ... !
_ بی خیال پسر من و تو که دیگه نباید این حرف ها رو با هم داشته باشیم.
اون شب طاقت نیوردم و تا شام خوردیم زدم بیرون و رفتم در خونه ی علی اینا. انگار منتظرم بود که تا در زدم پرید بیرون.
_ سلام سیاوشم!
:: سلام.
کلی خوش و بش کردیم و نیمه های شب بود که به خودمون اومدیم و یادمون افتاد کلیه کنار همیم و انگار برامون به اندازه ی یک دقیقه بیشتر نگذشته بود. علی پیشنهاد داد که زنگ بزنم خونه مون و بگم پیش اونم و شب هم خونه ی علی اینا می مونم و عذر خواهی کنم از بابت اینکه یادم رفته بهشون زودتر بگم. منم همین کار رو کردم و با اینکه بابا دلخور شد ولی قبول کرد و من اون شب رو تو اتاق علی سر کردم. تا صبح کلی با هم حرف زدیم و از همه چیز گفتیم. انگار سال ها بود هم رو می شناختیم و از هم دور بودیم و حالا باید یک شبه جبران اون همه سال رو می کردیم. یک هفته به این منوال گذشت، یا من خونه ی علی اینا بودم یا علی خونه ی ما و هر جا هم که می رفتیم با هم بودیم، حالا چه باشگاه بود و چه حتی خرید. بعد از اون، یک بار اولین سکس کامل رو با هم تجربه کردیم و دیگه کامل برای هم شده بودیم. برامون فرقی هم رو و زیر بودن نداشت. گاه من رو بودم و گاه علی و بعد از اون دیگه به تناوب پوزیشن رو انتخاب می کردیم. دو سه ماهی به همین منوال گذشت. و دیگه حتی خانواده هامون هم عادت کرده بودن که هیچ کدوم از ما دو تا رو تنها نبینن و مادر من یا مادر علی همیشه به اندازه ی یک نفر غذای بیشتر درست می کردن و دیگه کنار هم بودن ما براشون کاملا عادی شده بود.
کم کم باید به دنبال شغلی می گشتیم. هر کدوم پیشنهادی دادیم ولی هیچ کدوم نتونستیم شغلی پیدا کنیم که برای هردومون باشه. و از هم جدامون نکنه. یه روز داشتیم در مورد شغل با هم حرف می زدیم که پدر علی که انگار شنیده بود، اومد پیشمون. بهمون پیشنهاد جالبی داد و اون پیشنهاد تاسیس یک باشگاه بدنسازی بود . بهمون گفت که حاضره کمکمون کنه و با پدر من هم برای سرمایه گذاری روی این کار حرف بزنه . من و علی تو پوست خودمون نمی گنجیدیم و هرچند باز این کار هم توی روز به دلایلی از هم دورمون می کرد ولی کاری بود که دوست داشتیم و هر کدوم هم به نحوی توش متخصص بودیم. من اطلاعات خوبی در مورد پروتئین ها و انواع مکمل ها داشتم و علی اطلاعات و اخلاق خوبی برای مربی بودن در باشگاه. قبول کردیم و طی دو ماه با سرمایه گذاری پدر من و پدر علی یک باشگاه بدنسازی نزدیک همون محله ی خودمون زدیم و یک فروشگاه مکمل فروشی هم در یکی از پاساژهای همون حوالی ها. من شدم فروشنده و علی مربی. با اینکه در اون محله تنها باشگاه بدنسازی نبودیم ولی کارمون خوب گرفت و ظرف یک سال تونستیم بدهی مون رو به پدرهامون پس بدیم . هم چون مقام استانی داشتیم برامون تبلیغ خوبی بود و هم روش هامون خوب جواب می داد. باشگاه مون انقدر شلوغ شده بود که خیلی ها فقط میومدن و برنامه ورزشی شون رو از علی می گرفتن و می رفتن باشگاه های دیگه برای تمرین. سال دوم یک آپارتمان کوچیک همون حوالی ها گرفتیم و هردومون به اون آپارتمان نقل مکان کردیم و البته علی هم برای خرید آپارتمان ناچار شد موتورش رو بفروشه و دیگه هیچ وقت علاقه ای به خرید موتور نشون نداد.
سال سوم یه پس انداز کوچیک برای خودمون درست کردیم و حسابی براش برنامه ریختیم که چطور خرجش کنیم و ده ها طرح برای توسعه کارمون در نظر گرفتیم . اما هنوز به سال چهارم نرسیده بودیم که اون اتفاق شوم افتاد.
خوب یادمه دو سال پیش، درست روز هفت اسفند سومین سال آشنایمون بود که اون اتفاق شوم افتاد.
صبح روز هفت اسفند عین هر روز بعد از صبحانه لبم رو چسبوندم به لبش و باهاش خداحفظی کردم و به امید عصر که دوباره پیشش باشم راهی مغازه شدم. هنوز ظهر نشده بود که تلفن مغازه زنگ زد و این جمله رو شنیدم:
خودت رو فوری برسون به درمونگاه محله. علی ...
:: علی چی؟
ولی دیگه صدایی نبود . نتونستم در مغازه رو حتی ببندم و در حالی که شروع کردم به دویدن، صاحب مغازه کناری رو صدا زدم و ازش خواستم که مواظب مغازه باشه و خودم رو دوان دوان به اولین جایی که می دونستم موتوری ها برای مسافر سوار کردن می ایستن رسوندم و نشستم ترک یه موتور و داد زدم:
:: برو سمت درمانگاه محله. بجنب
بنده ی خدا راننده موتور هم تا جایی که می تونست سریع رسوند من رو به درمانگاه. در درمانگاه پدر و مادر علی واساده بودن و مادرش داشت زار زار گریه می کرد و پدرش بی قرار بود. رفتم سمت پدرش و ازش خواستم بگه چی شده ولی فقط با دست به داخل راهنمایم کرد. وقتی رفتم داخل چند تا از بچه های باشگاه رو دیدم که کنار در اتاقی وایساده بودن. تا اومدم حرفی بزنم یکی از در اتاق اومد بیرون و داد زد: برید به راننده آمبولانس بگید باید اینو ببریم بیمارستان. اینجا ممکنه از خون ریزی از دست بره. این رو گفت و دوباره رفت داخل اتاق. یکی از بچه ها رو دیدم که دوید سمت در و بعداً فهمیدم که رفته سراغ آمبولانس. رو کردم سمت یکی از بچه ها و داد زدم چی شده، علی کجا است؟
اون پسر روش رو گردوند سمتم و گفت: آروم باش. علی خوب می شه. نترس دارن تمام سعی شون رو می کنن.
:: علی، علی من، علی من اون تو یه؟
اینو گفتم و اومدم برم سمت در که بچه ها نذاشتن و ازم خواستن که آروم باشم و بذارم دکتر کارش رو بکنه. چند لحظه ای مقاومت کردم که بلاخره افتادم به گریه.
:: علی، علی، آخه چی شد ، چرا نمی ذارید علی م رو ببینم
یه دفعه اونی که رفته بود سراغ آمبولانس، دوان دوان رفت سمت اتاق و داد زد: آمبولانس آماده است
چیزی نگذشت که چند تا پرستار و دکتر در حالی که تختی که علی روش بود رو هل می دادن و تخت غرق در خون بود رو به سمت در خروجی حرکت کردن. خودم رو از بین بازوهای بچه ها بیرون کشیدم و رسوندم بالای تخت علی. بیهوش بود. داد زدم:
:: علی، علیم. منم سیاوش. علی
یکی از دکترها با داد خواست که منو بکشن کنار و بچه ها هم دوباره اومدن و گرفتنم. علی رو سوار آمبولانس کردن و بردن سمت نزدیکترین بیمارستان. داشتم داد می زدم که ولم کنید و بذارید باهاش برم که یکی از بچه ها گفت، ولش کنید، من می برمش دنبال آمبولانس.
سوار ترک موتور اون پسر شدم و با هم پشت سر آمبولانس راه افتادیم. خوشبختانه اون روز ترافیک روون بود و زود رسیدیم در بیمارستان. توی بیمارستان منتظر علی بودن و تا برانکارد علی رو از توی آمبولانس بیرون آوردن تحویلش گرفتن و یک راست بردنش سمت اتاق عمل. روز وحشتناکی بود و انگار نمی خواست تموم بشه. علی بیشتر از پنج ساعت توی اتاق عمل بود و حالا دیگه هم پدر و مادر من اونجا بودن و هم پدر و مادر خودش. بلاخره بعد از پنج ساعت یکی از اتاق عمل بیرون اومد و نگاهی به من که مدام داشتم اشک می ریختم کرد و گفت:
پسر تو چی ش می شی؟
:: رفیق شم
نتونستیم کاری برای ستون فقراتش بکنیم ولی جلوی خونریزی رو گرفتیم. خوشبختانه می مونه ولی دیگه نمی تونه ...
:: دیگه چی نمی تونه؟!
نوشته شده در شنبه دوم آذر 1387 ساعت 18:10 شماره پست: 434
اون قطع نخاع شده
بعد از شنیدن این جمله دیگه هیچی نفهمیدم. وقتی چشمام رو باز کردم دیدم چندتا پرستار و دکتر بالای تختم ان. بی هوش شده بودم و به اورژانس منتقلم کرده بودن. نگاهی به دکتر کردم و در حالی که جون حرف زدن نداشتم گفتم:
:: حالا چطوری بهش بگم؟
دکتر ازم خواست آروم باشم و به پرستار گفت چند دقیقه دیگه برام یه خواب آور بزنه.
فکر می کنم ده دوازده ساعتی خواب بودم. وقتی بیدار شدم دیدم پدر و مادرم بالای سرم هستن. تا دیدمشون دوباره یادم افتاد. بلند شدم و هراسان گفتم:
:: علی، علی کجاست؟ علی، علی چطوره؟
پدرم روی تخت درازم کرد و ازم خواست آروم باشم. و گفت که علی خوبه و دکترا کنارش.
شروع کردم به گریه کردن و خواستم که بذارن برم ببینمش. در این حین بود که دکتر وارد اتاقمون شد. رو کردم به دکتر و با هق هق گریه بهش گفتم:
:: آقای دکتر بذارید برم پیش علی، خواهش می کنم. به اینا بگید ولم کن . من باید برم پیش علی.
دکتر با عصبانیت نگاهی بهم انداخت و گفت: انگار یه بچه جلوی من خوابیده، قد و قواره ت رو توی آینه دیدی؟! اینطوری می خوایی بری بالای سر علی؟ تا سعی نکنی به خودت مسلط بشی اجازه ی خارج شدن از این اتاق رو هم بهت نمی دم چه رسه به دیدن علی.
دکتر اینو گفت و از اتاق زد بیرون. تا بعد از ظهر اشک ریختم. چند باری اومدم از روی تخت بلند شم که هر بار یا مادر یا پدرم با خواهش نذاشتن. یک لحظه آروم نشدم تا دوباره دکتر اومد بالای سرم. این بار عصبانی نبود. از پدر و مادرم خواست از اتاق بیرون برن و تنهامون بذارن. اومد نشست کنار تختم و شروع کرد به گفتن:
ببین پسرم، وقتی از اتاق عمل بیرون اومدم همه ناراحت بودن. با خودم گفتم شاید مخاطب قرار دادن تو که یه خورده از بقیه ظاهراً قوی تر به نظر می رسی مطمئن تر باشه ولی وقتی دیدم تا خبر رو شنیدی از هوش رفتتی تازه فهمیدم چه اشتباهی کردم و نباید گول ظاهر رو می خوردم. گویا اسمت سیاوشه، درسته؟
با اشاره پلکم پاسخ سئوالش رو دادم.
می دونی اولین بار از زبون کی این اسم رو شنیدم؟ از زبون علی. اونم مدام داره تو بیهوشی تو رو صدا می زنه. اولش فکر می کردم به خاطر رفاقته ولی بعد که از اطرافیانتون شنیدم که با هم زندگی می کنید و حتی تقریباً یک کار رو دنبال می کنید با خودم گفتم احتمالاً چیزی بیشتر از یک رفاقت بین تون باشه. رفتار علی تو بیهوشی و تو در مواجه با این مسئله، مطمئنم کرد که بیام و ازت بپرسم که آیا شما همسرید؟
چند دقیقه ای اشک ریختنم قطع شده بود و داشتم به حرف های دکتر گوش می دادم که با پرسیدن این سئوال دوباره یاد علی افتادم و شروع کردم به گریه.
دکتر آروم اشک هام رو پاک کرد و ادامه داد. ببین من زوج های دگر جنسگرای زیادی رو دیدم و علاوه بر اون همجنسگراهایی رو هم دیدم ولی شما اولین مورد زوج همجنسگرایی هستین که من می بینم. گیج شدم. از ظهر تا حالا که مطمئن شدم شما همسرید هر کتابی که در مورد همجنسگراها مطلبی درش بود رو ورق زدم تا شاید مطلبی در مورد شماها و نوع و میزان احساستون بدونم ولی هیچ مطلبی نتونستم پیدا کنم و درست نمی دونم چطوری باید کمکتون کنم. بلاخره تصمیم گرفتم بنا بر موراد مشابهی که بین دگرجنسگراها دیدم کمکتون کنم.
ببین پسر خوب، شما همسرید، یک زوج، تا جایی که من فهمیدم سال ها است با همید. اتفاقی که برای علی افتاده، اولین بار نیست که برای یک زوج میفته، ممکنه برای هر زوجی تو دنیا پیش بیاد، مهم نوع رفتار و نگاه شما به این اتفاق و کنار اومدن باهاشه.
احوالات الان تو واقعاً کمکی به علی نمی کنه، اون به خاطر ضعف بدنی در بیهوشیه و نیاز داره کسی که مدام داره تو بیهوشی هم صداش می زنه بالای سرش باشه و انقدر باهاش حرف بزنه تا دوباره به دنیای هشیاری برگرده. من اگر صبح عصبانی شدم به خاطر این بود که اگر با این حالت بری بالای سرش احتمال بدتر شدن حالش هست و با اینکه اون در بیهوشیه ولی حتما حال خراب تو روی اون هم تأثیر خواهد گذاشت.
دکتر کلی برام اون روز از موارد مشابهی که برای زوج های دگرجنسگرا رخ داده بود گفت و چیزی حدود یک ساعت برام حرف زد . موقع رفتنش دیگه آروم شده بودم و بهم قول داد اگر بتونم حداقل ظاهری آرامشم رو حفظ کنم در اولین فرصت بذاره علی رو ببینم. قولش رو هم عملی کرد و به دکتر جانشینش در شیفت شب سفارش کرده بود که اگر آروم بودم ببردم کنار علی. و دکتر شیفت شب این کار رو کرد.
حدودای نیمه شب بود که بعد از دو روز، منی که هیچ شبم بی علی صبح نمی شد علیم رو دیدم. بی هوش و رنگ پریده روی تخت افتاده بود.
با دیدنش نتونستم جلوی اشکم رو بگیرم و آروم آروم شروع کردم به اشک ریختن ولی اشک بی صدا. دکتر گذاشت بشینم پیشش. نمی تونستم چیزی بگم. تا صبح ساکت و با بغضی در گلو نگاهش می کردم و گه گاه آروم با دستم دستی به صورتش می کشیدم. پرستارها و دکترها تقریباً از این همه بغض من ترسیده بودن و ازم خواستن که از کنارش برم ولی با مقاومت من رو به رو شدن. چون سر و صدا در اون مکان ممنوع بود و نمی تونستن من رو به زور بیرون کنن بی خیالم شدن، تا اینکه صبح دکتر اومد. دکتر رو فوری آورده بودن بالا سر ما دوتا. دکتر تا دید من رو از همه خواست تا برن و بذارن تنها با من صحبت کنه. وقتی اطراف مون خلوت شد باز دکتر نشست کنارم و گفت:
می خوایی گریه کنی الان وقتشه، شاید صدای هق هقت به اون رو به خود بیاره ولی بعدا نگی براش کاری کردی ... چون حاضر نیستی از خودت و غمت حتی به ظاهر برای خوب شدنش بگذری.
:: نه، این درست نیست. اون تمام زندگی منه. عشقمه. حتی نمی دونم چی شده که الان اینطور باید روی تخت ببینمش. ای کاش من به جاش بودم ولی اون اینطور نبود
حالا خوب شد. باید حرف بزنی. مهم نیست چی شده مهم اینه که بهش بگی دوستش داری و می خوایی برگرده. دکتر مغز می گفت خدا رو شکر مغزش هیچ آسیبی ندیده و به احتمال زیاد وقتی به هوش بیاد همه چی یادش میاد ولی برای برگشتن به کمک نیاز داره. نیاز داره بدنش خستگی ش رو کنار بذاره و دوباره هشیاری رو انتخاب کنه. باید حرف بزنی. تا حالا چند بار بوسیدیش؟
حرفی نزدم و آروم سرم رو پایین انداختم که دکتر گفت:
نترس پسرم. من سال ها خارج از ایران زندگی کردم و خوب می دونم حس شما نه بیماریه و نه گناه و مطمئن باش همه حرف هایی که من و تو و علی خواهیم زد همه و همه بین خودمون خواهد ماند.
:: به شماره نمیاد. لباش برام مقدسه
باورت می شه من تو هیچ دگر جنسگرایی هنوز یک همچین احساس و دوست داشتنی ندیدم
:: آخه اون تمام دنیای منه. تمام عشق منه. همهی امید منه. حتی نمی تونم یک دقیقه بی اون بودن رو تصور کنم
اگر ازت بخوام ببوسیش، اونم الان، این کار رو می کنی؟
:: اگر ازم بخوایی خودم رو جلوی تک تک افراد این بیمارستان، هرجاش که شلوغ تره رسوا کنم ولی بهم قول بدی که براش مؤثره نه نمی گم
اون به صدات، بوسه ات و نگاهت نیاز داره
دکتر اینو گفت و بلند شد اومد و سرش رو نزدیک گوش علی اورد و آروم گفت:
خوش به حالتون، یارت منتظرته، چشم هاش رو منتظر نذار
و دکتر رفت و تنهامون گذاشت. چشمم رو دوختم به صورت علی و شروع کردم به گفتن:
:: علی، علیم، عزیزم، نمی خوای بذاری چشمات رو ببینم؟ یادته چند بار نصف شب با لبات از خواب پروندیم؟ همون موقع هایی که بلند می شدی که بری آب بخوری ولی همیشه لبای تشنه ت رو به لبم می چسبوندی و می گفتی برای یک عمر سیراب شدی. علیم، عزیزم، تشنمه، می خوام منم از لبای تو سیراب شم. پاشو و اجازه بده. اگه پا نشی مثل خودت بی اجازه خودم رو سیر می کنم. پاشو عزیزم.
بلند شدم و ماسک اکسیژن روی صورتش رو کنار زدم. آروم لبم رو چسبوندم به لبش با تمام انرژیم بوسیدمش. همین که سرم رو بلند کردم و ماسک رو سر جاش گذاشتم دیدم آروم داره چشم هاش رو باز می کنه. انگار دوباره متولد شده باشم از جا پریدم و شروع کردم به صدا زدن دکتر. فوری پرستارها و دکتر خودشون رو رسوندن. دکتر با نگاهی تحسین برانگیز نگاهم کرد و گفت:
یادم رفت بهت بگم اگر بیهوشی ش خیلی طول بکشه ممکنه مغزش صدمه ببینه! اینو با لبخندی گفت و رفت سراغ معاینه ی علی. چشم های علی مدام سمت من بود. می خواست چیزی بگه که دکتر ازش خواست تا مدتی سعی نکنه حرف بزنه تا بیخودی انرژی اش هدر نره. یکی دو ساعت بعد علی کاملاً از بیهوشی در اومده بود و حتی قدری درد رو هم حس می کرد. کنارش نشسته بودم و دستش رو می مالیدم که شروع کرد به حرف زدن:
_ عزیزم چرا انقدر رنگت پریده
:: هیس، مگه دکتر نگفت چیزی فعلاً نگی. انرژیت رو نباید بی خودی هدر بدی
_ بی خیال دکتر، مامان و بابا کجان، اصلاً فهمیدن؟
:: آره. احتمالًا الان بیرون بخش ان. هیچ کس رو به بخش راه نمی دن منم با پارتی تونستم بیام کنارت
_ دوستت دارم
:: منم دوستت دارم ولی بی خودی خودت رو لوس نکن، پسر خوب و حرف گوش کنی باش و بی خودی انرژیت رو هدر نده.
گفت چشم و چشم هاش رو بست و خوابید. بعد از ظهر گذاشتن برای چند دقیقه ای مادر و پدرش بیان بالا سرش، ولی من برای کنارش موندن هیچ محدودیتی نداشتم. دو روزی به این منوال گذشت و با مسکن های قوی که براش تجویز می کردن اغلب اوقات خواب بود. اما روز سوم، یکی از تلخ ترین روزهای زندگیم شد. دکتر معتقد بود باید زودتر از وضعیتش مطلع بشه تا بتونه هر چه زودتر باهاش کنار بیاد و به خاطر همین اومد و براش همه چیز رو توضیح داد. با اینکه همه حدس می زدن واکنشش تند و متشنج باشه ولی همین که دکتر حرفاش تموم شد رو کرد به من و گفت:
_ اینایی که گفت درسته؟!
سرم رو به نشانه ی تأیید، در حالی که آروم اشک می ریختم، تکون دادم. علی دیگه هیچی نگفت. همه متعجب بودن و دکتر می ترسید از اینکه نکنه بغض کرده باشه و حالش رو خراب کنه. ولی علی آروم نشون می داد. همین که تنها شدیم نشستم کنارش. گفتم:
:: فدای سرت، بخوایی دوتا پات می شم
یک دفعه علی با حالتی عصبانی روش رو برگردوند سمتم و گفت:
_ پاشو برو بیرون
:: چیزی شده علی، می خوایی بگم دکتر بیاد؟
_ بهت گفتم برو بیرون، برو بیرون احمق
:: من که چیزی نگفتم، چت شد علی؟
_ برو بیرون احمق، برو دیگه نمی خوام قیافت رو ببینم، برو ...
شروع کرد به داد زدن و فحش دادن به من. دکتر و پرستارها ریختن تو اتاق. رو کرد به دکتر و گفت:
_ این احمق رو بندازین بیرون، اینو بندازین بیرون
:: دکتر باور کن ...
دکتر نذاشت حرفم رو تموم کنم و ازم خواست برم بیرون تا اومدم یه جمله دیگه بگم دکتر این بار با داد ازم خواست برم بیرون. ناچار از اتاق اومدم بیرون. گیج بودم. نمی دونستم علی چش شده. اومدم دوباره برم تو که دکتر اومد بیرون و ازم خواست تا به اتاقش برم. دکتر بهم گفت شاید به خاطر عصبانیته و بهتره امروز دیگه سراغ علی نرم و بذارم فردا که قدری از عصبانیتش می خوابه برم پیشش. به حرف دکتر گوش کردم و تا فردا نشستم در اتاق علی. یادمه پزشک شیفت شب غذای خودش رو برام آورد و ازم خواست چیزی بخورم که با بغضی که داشتم نتونستم حتی یک قاشق بخورم. فردا بعد از ویزیت اولیه ی دکتر، همین که دکتر داشت بیرون میومد اومدم برم پیشش که باز شروع کرد به داد و فریاد و فحش دادن و این بار دکتر دیگه ورودم رو به اتاق علی ممنوع کرد. روزها می گذشت و علی بهتر و بهتر می شد و من حتی دیگه اجازه دیدنش رو نداشتم. یکی دو بار دیگه هم امتحان کردم ولی هر بار که من رو می دید عصبانی می شد و شروع می کرد به داد زدن و فحش دادن. بعد از سه هفته علی رو مرخص کردن و بردنش خونه ی پدرش، اما اونجا هم اوضاع بهتر نشد و به هیچ وجه نمی خواست منو ببینه. چند شب و روز روی تخت مون به یادش گریه کردم نمی دونم ولی می دونم هیچ شبی بی اشک به خواب نرفتم. باشگاه و فروشگاه رو هم تعطیل کردم. و تازه در این فاصله طولانی بود که فهمیدم که وقتی علی میاد یکی از دستگاه های باشگاه رو که گیرش در رفته بوده تعمیر کنه بی احتیاطی می کنه و دستگاه رو سر جاش محکم نمی کنه و همین باعث می شه دستگاه روش بیفته و ضربه انقدر محکم بوده که هم ستون فقراتش رو خرد کرده و هم زخم عمیقی روی کمرش به جا می ذاره.
سال نو رو بی هفت سین و علی پشت سر گذاشتم و حتی پیش پدر و مادرم هم نرفتم. بدترین سال نو زندگیم بود. کارم این بود هر روز برم در خونه ی علی اینا و ساعتی در خونه شون بشینم و دوباره برگردم به خونه و با تنهایی سر کنم. گاهی اوقات با تلفن یا همون دم در خونه شون از پدر و مادرش حالش رو می پرسیدم که فقط یک جمله خوبه می گفتن و ازم می خواستن دست از سرشون بردارم و هنوز دو جمله نگفته تماس رو قطع می کردن. تا اواخر فروردین وضع من به همین صورت بود. تا اینکه رفتم پیش همون دکتر علی تو بیمارستان. ازش خواستم کمکمون کنه و با اینکه می دونستم تا علی تو بیمارستان بود اون بیکار ننشسته بود و بارها در مورد من باهاش حرف زده بود ولی ازش خواستم تا دوباره سعی خودش رو بکنه. دکتر قول داد تلاشش رو بکنه. پا شد به بهانه ی عیادت رفت خونه ی علی اینا ولی با خبرهای خوشی بر نگشت. برام گفت علی به شدت وزن کم کرده و افسرده است. می گفت از پدر و مادرش خواسته تا در موردش با هیچ کس حرف نزنن و کاری هم به کارش نداشته باشن. می گفت پدر و مادرش هم اوضاع روحی خوبی ندارن و از اینکه علی حال خوشی نداره و اغلب می بینن داره گریه می کنه و انقدر افسرده است، اونها هم روزگار رو به تلخی می گذرونن و ...
اینا رو که از دکتر شنیدم طاقت نیوردم و پا شدم رفتم در خونه ی علی اینا ، انقدر در زدم تا بلاخره در رو باز کردن. پدر و مادر علی سعی کردن جلوم رو بگیرن که نتونستن. خودم رو رسوندم در اتاق علی ولی در اتاقش قفل بود. شروع کردم به صدا زدنش که گفت:
_ برو گم شو
نوشته شده در شنبه دوم آذر 1387 ساعت 18:11 شماره پست: 435
:: می رم ولی بذار فقط چند دقیقه باهات حرف بزنم، خواهش می کنم
_ گفتم برو گم شو، به چه حقی اومدی خونه ی ما
شروع کردم به التماس کردن، ولی فقط جوابم داد و فحش بود. مادر و پدر علی خودشون رو رسوندن در اتاق علی و مادرش با داد ازم خواست تا از خونه شون برم. توجه نکردم و به التماس کردنم ادامه دادم که سیلی مادر علی دهنم رو بست. خیلی برام این سیلی سنگین بود. آروم سرم رو پایین انداختم و از خونه شون بیرون زدم. واقعاً گیج شده بودم که چه شد که ما به اینجا رسیدیم. دیگه از خونه بیرون نمی زدم طی این چند وقته به اندازه ی چند سال شکسته شده بودم. کارم شده بود نشستن یه گوشه و خیره شدن به در و دیوار. انگار که دیوونه شده باشم.
دو هفته به این منوال گذشت. تا اینکه یه روز زنگ در خونه رو زدن. اولش توجه نکردم ولی ول کن نبود. پدر علی پشت در بود. در رو باز کردم و دویدم و رفتم کنارش. بی هیچ سلام و علیکی پاکتی رو سمتم گرفت و گفت:
این یه وکالت نامه رسمی و محضریه. با این می تونی تمام اموالی که به اسم علی یه رو به اسم خودت بکنی یا هر کاری باهاشون دوست داری انجام بدی.
تا اومدم حرفی بزنم ادامه داد:
در ضمن دیگه هیچ وقت علی نمی خواد ببینتت. هیچ وقت حتی فکر دیدنش رو هم نکن
اینو گفت و راه افتاد که بره. دویدم و دستم رو روی شونه ش گذاشتم و گفتم:
:: تو رو خدا حداقل بگید چرا، چرا علی با من این کار رو می کنه
فراموش کن پسر جان، فراموش
اینو گفت و رفت.
حالم از قبل بدتر شد . انگار دنیا دیگه نمی خواست یک روز خوش ببینم. تصمیم گرفتم دست به خودکشی بزنم ولی ترس نذاشت که این کار رو بکنم. چند روزی باز به این منوال گذشت و البته این بار خیلی بدتر از قبل و دیگه حتی آب هم نمی خوردم تا اینکه دوباره زنگ در خونه به صدا در اومد. انقدر حالم بد بود که توان باز کردن در خونه رو نداشتم و سماجت کسی هم که پشت در بود در زنگ و در زدن افاقه نکرد. بلند شدم که برم سمت در که افتادم و دیگه هیچی نفهمیدم. وقتی چشمام رو باز کردم خودم رو روی تخت بیمارستان دیدم و دکتر علی بالای سرم بود. بعدا فهمیدم که کسی که پشت در بوده دکتر علی بوده که با خواهش پدر علی اومده بوده تا عیادتی از من بکنه که وقتی در رو باز نمی کنم شروع می کنه به پرس و جو از همسایه ها و می فهمه که من تو خونه ام و به خاطر همین در رو می شکنن و با جسم بی هوش من رو به رو می شن. یک هفته بستری بودم. طی این یک هفته دکتر کلی باهام حرف زد و من هم کم کم به حرف اومدم. دکتر بهم گفت که علی هم اوضاع خوبی نداره و این رو پدرش به دکتر گفته بود. کلی با دکتر حرف زدم تا بالاخره به این نتیجه رسیدیم که باید یک بار دیگه سعی ام رو بکنم.
حرف های دکتر کاملا تفکرم رو عوض کرد. امیدوار شدم. همین که از بیمارستان مرخص شدم شروع به کار! کردم.
( یک ماه بعد )
باز کنید، خواهش می کنم باز کنید. انقدر این رو گفتم تا بالاخره در خونه ی علی اینا به روم باز شد. باز هم پدر و مادر علی جلوم رو گرفتن ولی این بار هم نتونستن سد راهم بشن و خودم رو رسوندم در اتاق علی. در اتاقش عین دفعه قبل قفل بود. داد زدم:
:: علی یا در رو باز می کنی یا میشکنمش
اینو گفتم و منتظر جواب هم نشدم و با یک هل در رو شکوندم. صحنه ای که می دیم برام دیوانه کننده بود. علی من با هیکلی نحیف و صورتی شکسته روی یک صندلی چرخ دار جلوی روم بود. هیچ وقت نمی تونستم علی رو انقدر شکسته تصور کنم. چند ثانیه ای خشکم زده بود که با داد مادر علی به خودم اومدم
و خودم رو به پشت ویلچر علی رسوندم و گفتم:
:: اومدم ببرمت. امروز همه چیز رو تموم می کنیم
تا اومدم ویلچر رو تکون بدم. علی دستش رو محکم به تایرهای صندلی چرخدار گرفت و مانع حرکت چرخ ها شد. با اینکه خیلی شکسته شده بود ولی هنوز قدرت داشت. داد زدم:
:: ولش کن. اگر شده کولت کردم من امروز با خودم می برمت. ولش کن
مادرش با دیدن این صحنه شروع کرد به داد زدن و خواست سمتم بیاد برای مانع شدن که این بار پدر علی جلوی مادرش رو گرفت و گفت:
بذار خودشون حلش کنن
مادر علی داد زد، نه ، مگه چکاره شه؟!
که این بار من داد زدم :
:: عشقمه
اینو که گفتم علی با صدایی نحیف گفت:
_ برو راحتم بذار. خواهش می کنم برو
:: نه، امکان نداره، امروز اومدم ببرمت، امکان نداره
اینو گفتم و باز اومدم ویلچر رو تکون بدم که دست های علی باز هم مانع شدن. تا اومدم چیزی بگم پدر علی اومد و جلوی پاش نشست و گفت:
باهاش برو، اون دوستت داره، لیاقت عشق رو داره، قول می دم هر وقت خواستی بر گردونمت با این حرف پدر علی اون دستاش رو از چرخ ها رها کرد و منم به هر طریقی بود علی رو تا دم بردم. دم در یک پراید اسپورت زرشکی پارک بود که علی رو سوار اون کردم. علی عاشق رنگ زرشکی بود. و این ماشین یکی از کارهایی بود که توی این ماه انجام دادم. علی رو نشوندم

1 comment:

  1. Titanium strength - Tiagel's Edge Co.
    Titanium strength is a solid titanium titanium price structure used for building your own titanium industries personal titanium engagement rings equipment. microtouch titanium trim walmart It is also used for Manufacturer: Titanium Type: Stainless Steel Rating: 4.5 · babylisspro nano titanium ‎16 reviews

    ReplyDelete